Rozdział X

          Muzyka dudniła w moich uszach, a wypity alkohol buzował w żyłach. Tańczyłam, śmiałam się i rozmawiałam z ludźmi, z którymi normalnie nie byłabym w stanie zamienić nawet jednego słowa, ale byłam pijana, dlatego było mi wszystko jedno. Najlepszym było jednak to, że czułam się z tym tak cholernie dobrze, ta nagła swoboda i lekkość niemal wznosiły mnie ku górze. Choć na tych kilka chwil nie myślałam o Marcusie, milionie napływających połączeń i smsów od tego dupka i o tym, że rankiem będę musiała stawić temu wszystkiemu czoła i to było dobre. Nawet Zayn nie mógł zmienić mojego wyśmienitego nastroju, nie dziś. To był mój wieczór zapomnienia o problemach i bólu, który ze sobą niosły. W zamyśle ten dzień należał do jednego z najbliższych przyjaciół Zayna, Josha, który obchodził właśnie swoje dwudzieste trzecie urodziny, ale mnie nie bardzo obchodziło świętowanie. Jedynym powodem, dla którego zgodziłam się na przyjście do klubu, było zapomnienie i to właśnie na tym miałam zamiar się skupić.

          Sama nie byłam pewna, ile tak naprawdę zdążyłam już wlać w siebie tej nocy alkoholu, ale rozmyty obraz przed moimi oczami sugerował mi, że było to o wiele więcej niż planowałam. Byłam niemal w stu procentach pewna, że następnego ranka będę mieć gigantycznego kaca, którego nie będę potrafiła wyleczyć żadnym ze znanych mi sposobów, ale nie dbałam o to. Sam fakt, że byłam tancerką powinien przestrzegać mnie przed nadmiernym spożywaniem napojów wieloprocentowych i z reguły faktycznie tak było. Wolałam odpuścić imprezowanie, aby w żadnym wypadku nie musieć odwoływać treningów, jednak tym razem uważałam, że potężna dawka alkoholu to coś, co po prostu mi się należy po tak gównianym dniu. Może i zalewanie się w trupa nie było najlepszym rozwiązaniem i wyjściem z beznadziejnej sytuacji, w której aktualnie się znajdowałam, ale dawało mi chociaż chwilową i złudną nadzieję na to, że moje problemy w jednej chwili po prostu znikną niczym pękająca bańka mydlana. To jak zachowałam się tego wieczoru było niedojrzałe i nieodpowiedzialne, a to że byłam tego całkowicie świadoma niestety niczego nie zmieniało. Fakt, może powinnam była zadzwonić do Eveline, porozmawiać z nią, wyżalić się i wypłakać, ale hej, miałam dwadzieścia lat i ogromne tendencje do popełniania błędów.

          Od dłuższej chwili siedziałam na miejscu obok Zayna i raczej ze znikomą uwagą przysłuchiwałam się jego rozmowie z Jamie'm. Czułam się już lekko znudzona, a zarazem znużona tym ciągłym siedzeniem i piciem, dlatego mimowolnie zaczęłam szukać sobie jakiejś rozrywki. Rozglądałam się właśnie po sali, kiedy w tłumie przemknęła znajoma postać. Niemal od razu ożywiłam się na nowo, a kiedy ów osoba stanęła przy naszym stoliku pisnęłam niczym stuknięta nastolatka.

          - O mój Boże, Liam!- krzyknęłam, niezdarnie próbując podnieść się ze swojego miejsca.

          Wypity alkohol dawał mi się we znaki, dlatego wszystkie moje ruchy przypominały nieco pierwsze kroki nowo narodzonego jelonka, albo małej żyrafy i z pewnością nie należały do tych najzgrabniejszych. Jednak ta wizja była ostatnią, którą miałam zamiar zawracać sobie głowę, dlatego czym prędzej odrzuciłam te myśli na bok i przytrzymałam się ramienia siedzącego obok Malika, po czym nieporadnie okrążając stolik, doskoczyłam do zaskoczonego Liama, aby zaraz potem wpaść prosto w jego ramiona i zakleszczyć go w niedźwiedzim uścisku.

          - Dobrze się dziś bawisz, co Vera?- spytał rozbawiony, kiedy w końcu odkleiłam się od jego torsu.

          Pokiwałam jedynie energicznie głową, ponieważ usta miałam zajęte sączeniem kolejnego drinka, którego moment wcześniej podsunął mi mój "chłopak". Liam zaśmiał się cicho, po czym z uśmiechem spojrzał po reszcie towarzystwa. Zaczął się z nimi witać, na co nie zwracałam już specjalnej uwagi, ponieważ z głośników właśnie zaczęła sączyć się jedna z moich ulubionych, klubowych piosenek tego lata. Bujałam się w jej rytm, uważnie rozglądając się po sali. Przez chwilę rozważałam samotną wyprawę na parkiet, jednak magiczny napój odwagi, zwany potocznie alkoholem, sprawił, że zmieniłam zdanie. Odłożyłam pustą już szklankę na stolik, po czym bez wahania złapałam dłoń Zayna, dając mu do zrozumienia, aby poszedł ze mną. Mulat spojrzał w moją stronę z początku kompletnie zaskoczony takim obrotem wydarzeń, jednak kilka sekund później jego twarz pociemniała, a silna ręka pociągnęła mnie w jego ramiona. Tego dnia moje ruchy były dużo bardziej nieskoordynowane niż zawsze, przez co zachwiałam się niebezpiecznie, aby zaraz potem bezwładnie opaść na kolana bruneta. Jestem pewna, że gdyby nie to, że chłopak w mgnieniu oka zagarnął mnie do uścisku, z impetem uderzyłabym głową o stolik.

          - Ja nie tańczę- syknął prosto do mojego ucha, przejeżdżając nosem po jego płatku.

          Przez ten niespodziewany gest momentalnie naprężyłam wszystkie swoje mięśnie, a po moim ciele mimowolnie przeszły porażające dreszcze. Spojrzałam mętnie w jego ciemne, w słabym, klubowym świetle, wyglądające na prawie czarne, oczy, po czym delikatnie kiwnęłam głową. Nie miałam ani siły ani też ochoty na sprzeczki, dlatego po prostu dałam za wygraną. Już chciałam podnieść się i odejść , gdy chłopak owinął swoje ręce wokół mojej talii, uniemożliwiając mi tym samym jakikolwiek ruch. Ponownie przeniosłam wzrok na jego twarz, dając mu do zrozumienia, że nie podoba mi się to przekraczanie granicy. Tego wieczoru naprawdę niewiele rzeczy było w stanie mnie prawdziwie zdenerwować, ponieważ przysięgłam sobie pozostać niewzruszoną przez całą noc, jednak to wszystko nie znaczyło wcale, że takie zachowanie chłopaka było mi obojętne. Jego przesadna bliskość i zbyt częste okazywanie sobie czułości nadal było dla mnie tak samo niekomfortowe jak wcześniej i fakt, czy byłam wściekła na Marcusa, czy nie, nie miał na to kompletnie żadnego wpływu.

          Przez moment oboje po prostu patrzyliśmy sobie w oczy, pozostając w kompletnej ciszy i bezruchu, i było to o wiele mniej niekomfortowe i niezręczne, niż mogłabym się tego spodziewać. W tej jednej krótkiej chwili poczułam się, jakby te wszystkie sprzeczki i spięcia, które pomiędzy nami były, nigdy się nie wydarzyły. To było dziwne uczucie i było mi z nim cholernie nieswojo, dlatego kiedy tylko jego gorąca fala zaczęła zalewać cały mój umysł, postanowiłam interweniować.

          - Zayn- szepnęłam ostrzegawczym tonem, wciąż wpatrując się w jego oczy.

          Brunet przez moment jakby rozważał wszystkie dostępne wyjścia, po czym najzwyczajniej w świecie wyswobodził mnie ze swojego uścisku, przenosząc wzrok na Liama i wdając się z nim w jakąś zupełnie niezobowiązującą pogawędkę. Odetchnęłam cicho, po czym podniosłam się z miejsca. Zachowanie Zayna odrobinę wyprowadziło mnie z równowagi, jednak postanowiłam nie dać tego po sobie znać. Moja ulubiona piosenka niestety zdążyła się już skończyć, natomiast zarejestrowałam, ze zastąpił ją kolejny, bardzo znany i nośny hit. Potrzebowałam wtedy chwili bez Zayna i jego głupawych zagrywek, dlatego samotny taniec wydał mi się całkiem przyzwoitym wyjściem z sytuacji. Z początku chciałam dać znać Malikowi i reszcie, że idę potańczyć, jednak po krótkim namyśle uznałam, że i tak z pewnością niewiele ich to obchodzi i że jeśli zniknę na moment, to i tak nie zauważą mojej nieobecności. Odwróciłam się więc na pięcie i najzwyczajniej w świecie wtopiłam się w tłum, szukając sobie odpowiedniego miejsca na taniec.

***

          Siedząc tu, w klubie, wśród swoich najlepszych przyjaciół, pod wpływem alkoholu i otoczony pięknymi kobietami, które bezustannie rzucały mu kokieteryjne spojrzenia, Zayn Malik czuł się naprawdę niczym ryba w wodzie. Neonowe światła co chwilę rozjaśniały jego surową twarz, gdy ten popijał kolejnego drinka, uważnie rozglądając się po sali. Uwielbiał te zatłoczone kluby, zmieszany zapach czegoś, co mogło być po prostu potem, alkoholem i fajkami, jednak on zdecydowanie bardziej wolał to nazywać "seksem", ale najbardziej w tym wszystkim lubił to, że tutaj problemy znikały. To była nieprawda i on doskonale zdawał sobie z tego sprawę, jednak dużo wygodniej było mu okłamywać samego siebie. Pił i przestawał się przejmować. Bawił się i nie myślał o tym, co go martwi. Sypiał z przypadkowo poznanymi panienkami i zapominał o tym, co go trapi. To była doskonała ucieczka od rzeczywistości, która tak cholernie go wkurzała, szkoda tylko, że była ona taka krótka. Tym razem nie mógł jednak pozwolić sobie nawet na tą jedną chwilę zapomnienia. Była tutaj Vera, co nieustannie przypominało mu o ultimatum, które dał mu zarząd. Nie miał wyboru. Chciał, czy nie, musiał dostosować się do zaleceń kontraktu, który wyraźnie zabraniał mu tego typu wybryków. Teraz oficjalnie związany był z panną Stinson i to ona była jedyną kobietą, z którą miał prawo być widywany. Żadnego przypadkowego seksu, jednonocnych romansów i wszystkiego, co w jakikolwiek sposób mogło zakłócić idealny wizerunek jego ustawionego związku. Ta sytuacja strasznie ssała i doprowadzała go do szału, niestety jednak wiedział, że póki co musi po prostu się dostosować.

          Przez dłuższy czas wodził wzrokiem po sali, nie szukając właściwie niczego konkretnego, choć tak naprawdę, gdzieś w najgłębszych zakamarkach swojego umysłu, doskonale wiedział czego szukały jego oczy, a raczej kogo. Vera zniknęła na parkiecie już dłuższą chwilę temu i od tamtej pory nie mignęła mu nawet przez moment. To nie tak, że obchodziło go gdzie jest i co robi, on po prostu nie chciał, żeby przydarzyło jej się coś złego, bo przecież wina od razu przeszłaby na niego, a on naprawdę chciał tego uniknąć. Tu nie chodziło o nic innego, jak o jego własne bezpieczeństwo i dobre imię, naprawdę.

          - Stary, mówię ci, gdybyś to widział, Andy tak się nawalił, że ledwo zdołałem zaprowadzić go do łóżka- Liam wciąż bezceremonialnie kontynuował swoją opowieść o swojej ostatniej imprezie, mimo tego, iż dobrze wiedział, że Zayn nie do końca słucha go już od kilku dobrych minut.

          Przyzwyczaił się, chociaż ciężko uwierzyć, że do takiego traktowania da się w ogóle przyzwyczaić. Powiedzmy, że starał się go zrozumieć i zachowywać się normalnie, podczas gdy jego przyjaciel najwyraźniej przechodził jeden z "tych" momentów, jak sam zwykł to nazywać. Chodziło o to, że ostatnimi czasy Zayn nie był sobą. Rzeczywiście nigdy nie był jednym z tych gości, którzy od samego początku są bardzo otwarci i łatwi do odczytania, jednak i tak nietrudno było zauważyć, że od pewnego czasu Malik przechodził trudny okres. Stał się dużo bardziej mrukliwy, po koncertach zazwyczaj zaszywał się w swoim pokoju lub po prostu wychodził z jakimiś podejrzanymi ludźmi do klubów. Przestał spędzać czas z zespołem, a ich więzi dzień po dniu słaby i to na jego własne życzenie. To martwiło Liama i często próbował dotrzeć do niego w jakiś sposób, co niestety zazwyczaj kończyło się kompletną katastrofą i pogorszeniem się atmosfery między nimi. Nie przestał jednak próbować. Zmienił taktykę i chociaż sam nie do końca wierzył w jej powodzenie, nie poddawał się. Skoro ciągłe pytania, czy wszystko jest w porządku i czy nie chce porozmawiać, tak bardzo drażniły Mulata, postanowił nie pytać o to nigdy więcej. Zdecydował się po prostu być przy nim wtedy, kiedy jest to możliwe i dać mu do zrozumienia, że jeśli kiedykolwiek będzie potrzebował jego pomocy, to zawsze ją otrzyma. Może i to niewiele, ale było to prawdopodobnie maksimum tego, co mógł zrobić w tamtym momencie.

          - Hej, co ty właściwie robisz?!- chłopak zerwał się z miejsca, kiedy tylko zdał sobie sprawę z tego, co wyprawia jego towarzysz.

          Myśli i kolejna próba poukładania sobie tego wszystkiego w głowie pochłonęły go tak bardzo, że na moment przestał zwracać uwagę na Malika, a zarazem na telefon, który co chwilę dawał o sobie znać i który z pewnością nie należał do żadnego z nich. Kiedy jednak na nowo skupił się na chłopaku, zrozumiał, że ten bezceremonialnie przegląda telefon panny Stinson. Cóż, Liam wiedział, że ta dwójka, delikatnie mówiąc, za sobą nie przepada, jednak grzebanie w czyimś telefonie bez względu na to, czy się go lubi, czy nie, wydawało mu się nie na miejscu, dlatego tym bardziej nie spodziewał się takiego zachowania po swoim przyjacielu. Zayn często był porywczy i w złości zachowywał się jak kompletny palant, jednak znał pewne granice, które teraz, jak na gust Liama, zostały przekroczone.

          - Czy nie uważasz, że to lekka przesada?- spytał rozdrażniony, próbując wyrwać urządzenie z rąk bruneta.

          To prawda, ostatnio przymykał oko na wszystkie wybryki Zayna, jednak grzebanie w czyimś telefonie było czymś więcej niż nietaktownym posunięciem. Natomiast Malik za nic miał jego słowa. Całą swoją uwagę skupił na telefonie swojej udawanej dziewczyny i na tym, co całkiem przypadkiem tam zobaczył. Z początku chciał go po prostu wyłączyć i uwolnić się od denerwującego dźwięku, który zwiastował kolejną nową wiadomość lub nadchodzące połączenie, jednak sms, który jako pierwszy rzucił mu się w oczy, mocno go zaniepokoił.

          Ledwo się rozstaliśmy, a Ty już poszłaś się pieprzyć z tym dupkiem. Nie daruję Ci tego Vera, zachowujesz się jak zwykła dziwka. 

          Nie znosił Marcusa. Ten facet najzwyczajniej w świecie go irytował, jednak to sposób w jaki odnosił się do kobiety, a mimo całej swojej niechęci wobec jej osoby, Zayn musiał przyznać, że Vera wciąż nią była, irytował go najbardziej. Nie raz miał ochotę mu przywalić i to nie tylko ze względu na Verę i to jak ją traktował, ale również dlatego, że Marcus nie szanował kompletnie nikogo, a on nie znosił takich osób. W jego mniemaniu Butler był przesadnie pewny siebie, do tego wręcz czerpał przyjemność z pomiatania innymi, w szczególności swoją dziewczyną i Malik naprawdę nie potrafił tego przetrawić. Mogłoby to zabrzmieć nieco cynicznie, ponieważ sam miał ostatnio dość spore tendencje do bycia dupkiem, jednak wydawało mu się, że on i Marcus to kompletnie dwa, nieporównywalne ze sobą, światy.

          Z pewnością długi i męczący wykład na temat tego jak bardzo złe i haniebne było jego zachowanie czekałby na niego, gdyby nie fakt, że telefon dziewczyny po raz kolejny dał o sobie znać. Tym razem jednak dźwięk był o wiele dłuższy i świadczył o niczym innym, jak po prostu o nadchodzącym połączeniu. Oboje spojrzeli w jego kierunku i nim Payne zdążył jakkolwiek zareagować, Mulat przycisnął zieloną słuchawkę i przytknął urządzenie do ucha.

         - Vera w tej chwili wracaj do domu! Wiem, że jesteś z nim!- wyraźnie zdenerwowany głos Butlera rozległ się w słuchawce, na co Malik skrzywił się nieznacznie, choć nie dał zbić się tym z pantałyku.

          Czekał moment na chwilę, w której Marcus ewentualnie będzie kontynuował swój wywód, jednak ta nigdy nie nastała. Wziął więc szybki haust powietrza, po czym wypuszczając go z cichym świstem, rozpoczął.

          - Posłuchaj mnie uważnie- wycedził przez zaciśnięte zęby, a zaraz potem kontynuował - Vera nie wróci do domu, jest ze mną i dobrze się bez ciebie bawi, uwierz. Nie będzie też z tobą rozmawiać, bo nie ma na to ochoty, więc grzecznie cię kurwa proszę, póki jestem jeszcze w dobrym humorze, odpierdol się od niej i daj jej wreszcie spokój. Moja cierpliwość co do ciebie już się kończy, więc na twoim miejscu posłuchałbym mojej rady. Nie uważasz, że wystarczająco już powiedziałeś?

          Słowa wylewały się z jego ust tak szybko, że chłopak po drugiej stronie słuchawki nie miał kompletnie żadnych szans na przerwanie tej wypowiedzi i wtrącenie czegoś od siebie. Malik nie czekając na odpowiedź, rozłączył się i blokując wyświetlacz, odłożył telefon na stolik. Jego ruchy były tak płynne i swobodne, że wyglądał wtedy tak, jakby to wszystko co przed chwilą powiedział, przenigdy nie wypłynęło z jego ust.

          Liam milczał kompletnie osłupiały i zdezorientowany zaistniałą sytuacją. To tak jakby bez powodu ktoś dał mu w twarz, a on w ciągu sekundy starałby się zrozumieć dlaczego. Zszokowany tępo wpatrywał się w przyjaciela, który zdawał się być totalnie niewzruszony. Po prostu wyciągnął paczkę papierosów, po czym wyciągając jednego, wsunął go do ust i szybkim ruchem ręki odpalił zapalniczką.

          - Co?

          - Myślałem, że jej nienawidzisz.

          - Nie nienawidzę jej. Nienawidzę w niej tego, że zgodziła się na całe te gówno dla kasy i rozgłosu. To cholernie słabe.

          Mulat zaciągnął się mocno, po czym patrząc gdzieś w bok, wypuścił kłąb dymu, który owinął się wokół twarzy jego rozmówcy. Liam jedynie zakaszlał krótko i odgarniając ręką chmurę, kontynuował.

          - Może nie wszystko jest takie oczywiste jak się wydaje? Może miała swoje powody by to zrobić?- podsunął cicho, wciąż intensywnie wpatrując się w obojętną twarz chłopaka.

          To nie był najlepszy moment na tego typu rozmowę i brunet zdawał sobie z tego sprawę. Z resztą obiecał Verze, że o niczym nie powie Zaynowi i mimo iż naprawdę bardzo chciał, żeby ta dwójka w końcu się dogadała, to miał zamiar dotrzymać danej obietnicy. Patrzył jednak na przyjaciela, jakby w nadziei, że on sam odczyta z jego oczu prawdę i po prostu domyśli się całej reszty.

          - Porozmawiaj z nią- powiedział miękko, po czym podniósł się z miejsca i spojrzał gdzieś ponad głową bruneta, gdzie jak się chwilę później okazało, stała roześmiana Vera wraz z jednym przyjaciół Zayna - Będę się już zbierał, więc do zobaczenia.

          Chłopak poklepał ramię Mulata, dał szybkiego całusa Verze w policzek, po czym ruszył do wyjścia.

          - Liam! Zaczekaj!- Zayn próbował go wołać i jakoś zatrzymać, jednak nim udało mu się to zrobić, chłopak zniknął gdzieś w tłumie.

***

          W normalnych warunkach mógłby imprezować do rana i spędzić w klubie co najmniej jeszcze kilka godzin, jednak cała ta sprawa z Marcusem i tajemnicze zachowanie Liama wprawiło go w słabo imprezowy nastrój. W jednej chwili stracił ochotę na picie i zabawę. Chciał przemyśleć sobie w spokoju wszystko, co wydarzyło się tego wieczoru i jedynym sposobem, aby mógł to zrobić, był po prostu powrót do domu. Z początku wszystko szło gładko. Vera była pijana w takim stopniu, że prawdopodobnie zgodziłaby się na wszystko co by jej zaproponował i to nie tak, że zdrożne myśli przebiegły po jego głowie, bo przecież gdyby chciał ją mieć, to nie potrzebowałby do tego alkoholu, w końcu do cholery nazywa się Zayn Malik i nie musi upijać dziewczyn, by wskakiwały mu do łóżka. Zamyślony więc zbierał rzeczy dziewczyny, ciskając nimi do jej czarnej, skórzanej torebki. Planował jak najszybciej odwieźć ją do domu, a później zaszyć się w swoim pokoju ze świeżo otwartą paczką papierosów i może szklanką jakiejś dobrej whiskey, by lepiej mu się myślało. Jednak nie zawsze wszystko idzie tak, jakbyśmy tego chcieli i tym razem życie postanowiło zadrwić właśnie z niego.

          - Hej stary, to co? After u ciebie w domu? Będzie odjechanie jak zawsze!- Jamie zawiesił rękę na jego ramieniu, uśmiechając się przy tym głupkowato.

          Zayn starał się protestować. Naprawdę chciał się jakoś z tego wszystkiego wymigać, niestety stado naprutych facetów, którzy wciąż są chętni na dalsze imprezowanie, jest raczej dość ciężkie do zatrzymania. Vera też nie pomagała. Najwidoczniej włączył się jej jakiś nieznany mu wcześniej tryb imprezowiczki, przez co zaczęła podburzać wszystkich do dalszego celebrowania urodzin Josha. I wtedy właśnie Mulat zdał sobie sprawę z tego, że swoim gderaniem i zrzędzeniem nic nie wskóra, bo sprawa została po prostu przesądzona. Zamówił więc dwie taksówki i zadbał o to, aby wszyscy bezpiecznie dotarli na dalszą część imprezy, która o ironio, miała odbyć się w jego własnej posiadłości.

          Na szczęście tak jak myślał, większość z nich odpadła raczej dość szybko. Josh, który z początku był najbardziej skory do balowania, zasnął jako pierwszy siedząc w fotelu. Reszta nie była od niego dużo lepsza. Nawet Vera wyglądała na cholernie pijaną, a jej zażarta rozmowa z Tomem na temat premiera Anglii, tylko i wyłącznie potwierdzała tą teorię. Jakoż zostało już tak niewiele zdolnych do picia osób, postanowił ukrócić tę noc tak bardzo, jak tylko się dało.

          - My będziemy się już zbierać do spania, po prostu padam na twarz- powiedział podnosząc się z miejsca i tym samym ciągnąc za sobą Verę, która nie wyglądała na specjalnie zadowoloną z tego, iż chłopak odciąga ją od tak fascynującej konwersacji.

          Nie protestowała jednak, prawdopodobnie zbyt zmęczona i nawalona, i to rzeczywiście ułatwiało sprawę, która zmieniała swój bieg dosłownie co kilka sekund. Skomplikowała się niedługo po tym, kiedy Zaynowi udało się zaciągnąć pannę Stinson do swojego pokoju. Wiedział dobrze, że muszą tę noc spędzić w jednym pomieszczeniu, co z teoretycznego punktu widzenia wcale nie było takie trudne, natomiast z praktycznego sprawa zupełnie przeobrażała swoją postać.

          W jego pokoju stało tylko jedno łóżko i nie było mowy, aby spali w nim razem. Gdyby chłopak zastanowił się na tym nieco dłużej, z pewnością uznałby, że nie ma nic przeciwko, jednak jedyne czego potrzebował to świętego spokoju, a taka sytuacja z pewnością mu tego nie zapewniała. Gdyby tylko Vera w nocy przebudziła się nieco bardziej trzeźwa i zorientowała się co jest grane, na pewno urządziła mu ogromną awanturę, więc wolał tego po prostu uniknąć. Dziewczyna niemal usypiała w jego ramionach, więc po prostu poprowadził ją w stronę łóżka i ułożył na samym jego środku, przykrywając niemal pod sam czubek nosa. Stał tak chwilę przyglądając się jej roześmianej twarzy i wsłuchując się w cichy chichot oraz bezsensowną paplaninę, która wciąż wydobywała się z pełnych, malinowych ust. Nie trwało to jednak zbyt długo, bo już po chwili całe zmęczenie tego dnia uderzyło w niego niczym pędzący pociąg i zmusiło do szybszego przygotowania się do snu. Zaczął wyciągać koce z szafki, aby moment później ułożyć się na nich na ziemi. Kiedy to robił, odpowiadał na niektóre pomruki brunetki, z których potrafił zrozumieć chociaż niewielką część. Leżał na podłodze, tępo wpatrując się w śnieżnobiały sufit i zastanawiając się nad tym wszystkim co wydarzyło się tego dnia. Vera przestała trajkotać, a przyjemna cisza poczęła koić jego zmysły. Czuł, jak powoli odpływa w krainę Morfeusza, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że jedno pytanie nie daje mu spokoju i prawdopodobnie nie da tak długo, aż w końcu go nie zada.

          - Vera?- zagadnął więc cicho, zagryzając kącik dolnej wargi.

          Rozważał, czy dziewczyna może już śpi, ale do jego uszu dotarł cichy pomruk, który można było uznać za odpowiedź. Vera nie spała, a on miał okazję zapytać ją o to wszystko, co spędzało mu sen z powiek, co powodowało, że czuł się tak zły i wkurzony. Wystarczyło po prostu zapytać i może wszystko udałoby się jeszcze naprawić. Przecież to wcale nie musiało tak wyglądać. On nie chciał, aby tak to wyglądało i teraz miał szansę, aby to zmienić.

          - Mogę cię o coś zapytać?- poważny ton głosu, który przybrał w tym momencie, zaskoczył nawet jego samego, dlatego przełknął głośno ślinę, odwracając głowę w stronę łóżka.

          Twarz dziewczyny wyglądała dużo spokojniej, niż zwykł ją oglądać. Oczy miała przymknięte, usta delikatnie rozchylone, a długie, ciemne włosy rozlały się niemal na całej poduszce, tworząc coś na kształt aureoli. Była naprawdę śliczna, a on nigdy wcześniej tak o niej nie pomyślał, aż do teraz.

          W napięciu czekał na odpowiedź jeszcze przez kilka minut, jednak ta niestety nigdy nie nadeszła. Moment później usłyszał ciche pochrapywanie, które utwierdziło go w przekonaniu, że dziewczyna najzwyczajniej w świecie zasnęła, a okazja na jej zrozumienie po prostu przepadła.

***

          Obudził mnie silny, pulsujący ból głowy, który sprawiał, że czułam się, jakby moja czaszka już za moment miała eksplodować na milion kawałków. Próbowałam uchylić powieki, jednak światło, które ledwo przebijało się przez grubą, ciemną zasłonę sprawiało, że piekły mnie oczy. Było mi duszno, co kilka sekund odczuwałam nieznośne skurcze żołądka, a nieprzyjemny smak przetrawionego alkoholu pieklił mój przełyk. Nade wszystko jak cholera kręciło mi się w głowie i to sprawiało, że czułam się jak gówno. Oprócz fatalnego samopoczucia tego poranka zaserwowano mi również kompletną amnezję, która obejmowała niemal cały wczorajszy wieczór, dlatego też niespecjalnie zdziwił mnie fakt, że obudziłam się w pokoju, którego nie widziałam nigdy wcześniej. Początkowo nieco się przeraziłam, jednak mój stan nie dał mi się tym długo przejmować. W jednej chwili poczułam, jak zawartość mojego żołądka podnosi mi się niemal do samego gardła, zaś już w drugiej wyskoczyłam z łóżka niczym oparzona z zamiarem pognania do łazienki. Nie zdążyłam jednak zrobić nawet kroku, kiedy potknęłam się o coś i z impetem wylądowałam na ziemi, która okazała się być nie tylko dużo bardziej miękka, niż by się wydawało, ale również nie być wcale podłogą. Usłyszałam cichy jęk i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że wpadłam na śpiącego tam Zayna. W normalnej sytuacji z pewnością zbeształabym go za ten idiotyczny pomysł spania tuż obok łóżka, w którym byłam ja, jednakże w tamtej chwili była to ostatnia rzecz, o której myślałam. Jak najszybciej tylko mogłam podniosłam się z ziemi i kontynuowałam swój bieg do toalety, nie zważając na zdezorientowanego chłopaka, którego swoim upadkiem najwyraźniej wyrwałam prosto z głębokiego snu.

          Moment później udało mi się w końcu dobiec do drzwi, które Bogu dzięki, naprawdę prowadziły do toalety. Nie mogłam, a raczej mój żołądek nie mógł, czekać już ani chwili dłużej, dlatego bezceremonialnie otwarłam sedes i padając przy tym na kolana, zwymiotowałam prosto do muszli. Tego ranka naprawdę pokazałam klasę, aż sama miała ochotę wymierzyć sobie siarczysty policzek na opamiętanie. Niestety nie mogłam cofnąć czasu i nie wypić aż tyle, za co teraz przyszło mi słono zapłacić.

          Sama nie wiem ile rzeczywiście ślęczałam nad tą muszlą, jednak sądząc po moich zdrętwiałych kończynach, mogłam przypuszczać, że minęło już całkiem sporo czasu, w czym tylko i wyłącznie utwierdziło mnie ciche, aczkolwiek natarczywe pukanie do drzwi.

          - Vera mogę wejść?- usłyszałam donośny głos Zayna i nim zdążyłam przemyśleć swoją odpowiedź, mruknęłam smętne "tak", czego pożałowałam niemal od razu.

          Fakt, że klęczałam na zimnych kafelkach, z twarzą przyciśniętą do muszli klozetowej, z rozmazanym makijażem, rozczochranymi włosami i oczami przekrwionymi, i pełnymi łez, które wycisnęło ze mnie kilkukrotne zwracanie wczorajszego alkoholu, uderzył we mnie niczym piorun. Poczułam się tak cholernie zażenowana, że momentalnie poderwałam się do góry i podeszłam do umywalki, gdzie szybko przemyłam twarz zimną wodą. Miałam ochotę upiąć swoje włosy w koka, który nieco ułatwiłby mi całą tą akcję z wymiotowaniem, jednak nigdzie nie mogłam znaleźć swojej gumki.

          Zayn jakby czytał mi w myślach, bo już po chwili podszedł do mnie, wyciągając w moją stronę czarną gumkę.

          - Leżała na poduszce, pomyślałem, że może ci się przydać- powiedział cicho, jednak ja nie byłam gotowa, aby odpowiedzieć mu w żaden sposób.

          Zwinnie unikałam jego wzroku, zbyt zażenowana zaistniałą sytuacją. Gdybym mogła, prawdopodobnie zaszyłabym się gdzieś pod ziemią, niestety nie było to możliwe, dlatego pokornie wzięłam od niego gumkę i wróciłam do swojej wcześniejszej pozycji, wciąż nie będąc pewną za swój zszargany żołądek. Tym razem jednak oparłam głowę o ścianę, przymykając powieki i przeklinając cicho pod nosem.

          - Zrobiłem ci herbatę, mnie zawsze pomaga, może ty też poczujesz się lepiej

          Wcześniej nie dostrzegłam kubka, który chłopak położył na szafce tuż obok umywalki, pod którą siedziałam, dlatego jego słowa nieco mnie zaskoczyły. Nie bardzo wiedziałam, jak mam się zachować, dlatego posłałam mu jedynie słaby uśmiech, kiwając przy tym delikatnie głową. Ciężko było mi dobrać jakiekolwiek słowa do tej sytuacji, która jak nieciężko jest się domyślić, była raczej niezręczna. Sam fakt, że Zayn zastał mnie w takim stanie był dla mnie dość niekomfortowy, jednak dochodziły do tego wydarzenia z wcześniejszego wieczoru, których nie byłam do końca świadoma. Prawda była tak, że nie mogłam być pewna, że nie odwaliłam czegoś, albo nie palnęłam jakiejś okropnej głupoty, dlatego czułam się wtedy jeszcze bardziej niepewnie. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić, a cisza, która pomiędzy nami panowała, zaczęła mnie coraz bardziej krępować, dlatego nieco drżącymi rękami sięgnęłam po kubek parującego napoju, który przygotował dla mnie Zayn. Trwaliśmy tak jeszcze przez jakiś dłuższy moment, aż w końcu chłopak również usiadł na ziemi opierając się plecami o wcześniej zamknięte drzwi.

         - Niezła noc, co nie?- spytał jakby od niechcenia, jednak na jego spierzchniętych, przesadnie czerwonych ustach można było dostrzec błąkający się cień uśmiechu.

         Tym razem również postanowiłam nie odpowiadać. Nie wiedziałam czego mogę się teraz spodziewać i do czego zmierzał, mówiąc te słowa. Czy właśnie planował zbombardować mnie żenującymi informacjami dotyczącymi mojego zachowania i wyśmiać mnie tak bardzo, jak to tylko możliwe? A może sam nie do końca był pewien jak się zachować, choć tą opcję brałam za raczej niemożliwą. W końcu to był Zayn Malik, on zawsze miał w zanadrzu jakieś docinki i głupie teksty.

          - Josh zarzygał dosłownie cały salon, ciesz się, że tego nie widziałaś. Dupek właśnie biega z mopem- parsknął niespodziewanie, a ja uniosłam głowę, niepewnie spoglądając na jego rozbawioną twarz.

          Sens słów, które wypowiedział przed momentem, dotarł do mnie dopiero po krótkiej chwili i wywołał szeroki uśmiech. To było nic. Zupełnie nic nieznacząca głupota, na którą możliwe, że nie powinnam była zwrócić żadnej uwagi, jednak sprawiła, że poczułam się o niebo lepiej niż przedtem. Oczywiście nadal miałam wrażenie, że w mojej czaszce znajduje się ul pszczół, ale ta krótka wypowiedź sprawiła mi chociaż minimum komfortu psychicznego.

          - Czuję się jak gówno..- burknęłam po kolejnych kilku minutach ciszy.

          Zayn jedynie zaśmiał się dźwięcznie, po czym przeczesując ręką swoje ciemne włosy, pokręcił głową z rozbawieniem.

          - Wlałaś w siebie tyle alkoholu, że dziwię się, że nadal żyjesz. Dawka śmiertelna pękła gdzieś w połowie nocy.

          Próbowałam się zaśmiać na te słowa, jednak zamiast tego z moich ust wydobył się jakiś bliżej nieokreślony skrzek, którego wolałabym nigdy więcej nie usłyszeć. Dopiero wtedy dokładniej przyjrzałam się Zaynowi. Po nim również było widać znikome ślady wczorajszej imprezy i zmęczenia. Oczy miał lekko podkrążone i zaszklone, a włosy pozostawały w totalnym nieładzie. Mimo to wyglądał przystojnie. Był jedną z tych osób, które nieważne kiedy i nieważne w jakiej sytuacji, po prostu wyglądają dobrze, podczas kiedy ty czujesz się jak kupka nieświeżych skarpet futbolistów tuż po wycieńczającym treningu.

          Z pewnością byłoby mi dane rozwodzić się na ten temat dłużej, gdyby nie to, że ciepły głos Zayna owinął moją twarz, sprowadzając mnie tym samym na ziemię.

          - Weź prysznic, to dobrze ci zrobi. Ja pójdę wyrzucić tą bandę kretynów i skombinuję jakieś śniadanie- mówiąc to chłopak stanął na równe nogi i odwrócił się, aby opuścić pomieszczenie.

         Wahałam się przez moment, nie do końca wiedząc co zrobić i czy zrobić cokolwiek, jednak to niebywałe zachowanie chłopaka nie dawało mi spokoju. Tego ranka Mulat pokazał mi się z zupełnie przeciwnej strony od tej, którą reprezentował na co dzień. To było jak wtedy, kiedy widziałam go w Zoo z Mattym. Zachowywał się wtedy, jak ktoś inny. Jak gdyby ten Zayn, który raz po raz serwuje mi coraz to bardziej uszczypliwe uwagi, był jedynie jakimś podstawionym dublerem, który ma za zadanie irytować mnie na każdym kroku. Zayn, który zrobił mi herbatę, siedział ze mną na zimnych łazienkowych płytkach, rozmawiając o głupotach, który próbował polepszyć mi humor w ten fatalny sobotni poranek, na pewno nie był tą sama osobą, a ja naprawdę chciałam w to wierzyć.

          - Zayn?- wykrztusiłam w końcu, a on spojrzał jedynie w moją stronę, unosząc brwi ku górze i jakby zachęcając mnie do kontynuowania.

          - Dziękuję.

          Słowa te zawisły w przestrzeni, a ja miałam wrażenie, że Ziemia na ten jeden krótki ułamek sekundy zatrzymała swój bieg, aby razem z nami niemo celebrować tą dziwną zmianę w tonie mojego głosu, która nie widzieć czemu zwiastowała coś naprawdę wielkiego. Może i było to nic, ale ja poczułam się, jakbyśmy właśnie zrobili olbrzymi krok w przód. Tu, w tej łazience, z posklejanymi od wymiocin włosami i zrujnowanym makijażem poczułam się w towarzystwie Zayna tak dobrze, jak nigdy wcześniej.

          Jeszcze kilka sekund trwaliśmy w tej przyjemnej ciszy, aż w końcu chłopak uśmiechnął się nieznacznie i skinąwszy lekko głową, wyszedł, zostawiając mnie samą z milionem myśli, wątpliwości i oczywiście gigantycznym kacem.






















Czy ktoś to jeszcze czyta?
zwiastun numer jeden
zwiastun numer dwa
Zerknijcie misiaczki.