Rozdział III

          Siedziałam na jednej z parkowych ławek i z uwagą przyglądałam się dzieciom, które bawiły się na pobliskim placu zabaw. Właściwie to mój wzrok nieustannie skupiony był na drobnej osóbce, jaką był mój młodszy brat Matty. Nieczęsto mogłam zabierać go gdzieś ze sobą, bowiem nie za bardzo pozwalał mi na to czas, jednak kiedy tylko zdarzała się taka okazja, nie zastanawiałam się ani przez chwilę i od razu przyprowadzałam go właśnie tu. Lubił spędzać w ten sposób czas, chociaż wydaje mi się, że tak naprawdę po prostu lubił go ze względu na to, że spędzał go razem ze mną. Byłam jego starszą siostrą, z pewnością w jakimś sensie autorytetem i kimś bardzo bliskim, nie było więc się czemu dziwić, że zależało mu na mojej uwadze. Ojciec niewiele mu jej poświęca, dlatego widziałam, jak zwykłe "jak się masz, co dziś robiłeś?" z ust taty skierowanych do chłopca potrafiło sprawić, że czuł się potrzebny. Oczy niemal od razu zaczynały błyszczeć, a szeroki uśmiech nie schodził z tych maleńkich ustek. Czasem było mi go najzwyczajniej w świecie szkoda. Z Zacka tata był prawie żaden, a swojej mamy Matty niestety nie miał jakichkolwiek szans pamiętać. Zamiast przygotowywać pierwsze przyjęcie urodzinowe Matty'ego razem z Zacharym musieliśmy zajmować się kwestią pogrzebu. Śmierć Lilian przyszła nagle wprowadzając do naszej rodziny wiele niepokoju. Od momentu, kiedy zniknęła z naszego życia, wszystko się zmieniło. Kiedyś ojciec taki nie był. Fakt, pieniądze zawsze były dla niego bardzo ważne, ale kiedyś to rodzina grała pierwsze skrzypce. Czasem wydaje mi się, że tak starał się poradzić sobie z odejściem żony. Mimo że wciąż doprowadzał mnie do szału, to nie potrafiłam go nienawidzić. Wciąż widziałam w nim tego samego mężczyznę, którym był jeszcze kilka lat temu. Nadzieja matką głupich, ale ja nadal wierzyłam, że to chwilowe, ojciec wróci do swoich starych zwyczajów, a topór wojenny między nami zostanie raz na zawsze zakopany. Wiem, że gdyby mama żyła, nigdy nie dopuściłaby do tak wielkiej kłótni między nami. Brakowało mi jej, a właściwie brakuje do dziś, bo sama mam wrażenie, że straciłam ją rok wcześniej niż to się wszystkim wydaje. Nie była idealna, a raczej nieidealna stała się po porodzie swojego drugiego dziecka i zauważali to dosłownie wszyscy, łącznie ze mną, mimo to nikt nie zareagował. Lily nie była już tą samą osobą. Nie uśmiechała się prawie wcale, a silne bóle głowy, jak twierdziła, towarzyszyły jej częściej niż cokolwiek innego. Rzadko się odzywała, a jaj pogodny ton głosu zniknął bezpowrotnie. Snuła się jedynie po domu niczym zjawa i doglądała Matty'ego. Nie winię jej za to, że zmieniła moje życie w piekło. Myślę, że tak naprawdę bardzo nas kochała, po prostu była cholernie słaba, za słaba dla tego pełnego złości i nienawiści świata. Ja taka nie jestem, nie odpuszczam, dążę do celu i nic nie jest w stanie mnie zatrzymać. Nie chcę być taka jak mama, nie chcę się poddawać.

          Nieczęsto zdarzało mi się o niej rozmyślać, chociaż jej twarz stawała mi przed oczami za każdym razem, kiedy patrzyłam na brata. Takie myśli wprawiały mnie w parszywy nastrój, wyzwalały uczucia, które od wielu lat starałam się tłumić i kryć gdzieś głęboko w sobie. W odróżnieniu do Lily ja wszystko zatrzymywałam dla siebie. Niewiele było osób, które potrafiły stwierdzić, kiedy jestem naprawdę smutna. Doszczętne okazywanie emocji, łez stało się dla mnie okazywaniem swoich słabości, dlatego starałam się tego nigdy nie robić. Jedyny moment, w którym zapominałam o swoich zasadach był ten, w którym leciała muzyka, a ja tańczyłam. Taniec wyzwalał we mnie wszystko co najlepsze, a zarazem wszystko co najgorsze. Tylko wtedy niczego nie ukrywałam. Byłam sobą od początku do końca. Sobą z masą problemów i ogromnym bagażem smutków, do którego w normalnych chwilach kompletnie się nie przyznawałam.

          Gdyby nie fakt, że w oddali dostrzegłam zbliżającą się postać Eveline, pewnie jeszcze przez długi czas siedziałabym na tej ławce i dołowała się, jednak widok mojej uśmiechniętej od ucha do ucha przyjaciółki zdecydowanie mi na to nie pozwalał.

          - Wybacz spóźnienie, ale znasz moją mamę.. Kiedy gdzieś wychodzę nagle mam milion spraw do mnie.- powiedziała lekko zdyszana, po czym musnęła ustami mój policzek, na co na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nie odezwałam się, milczałam i wciąż spoglądałam w stronę placu zabaw. Myślami jeszcze nie do końca wróciłam do siebie, stąd też moje zachowanie.

          - Vera wszystko w porządku? Pewnie martwisz się tą cholerną umową.. Powiesz mi w końcu co dokładnie w niej było?- kolejny drażliwy temat, właściwie miałam wrażenie, że o cokolwiek nie zagadnęłaby mnie Eve, na pewno nie byłabym z tego zadowolona. Zły humor towarzyszył mi ostatnio niemal bez ustanku, dlatego nawet rozmowa o pogodzie mogła doprowadzić mnie do niesamowitego zdenerwowania. Nie chciałam jednak karać za to swojej Bogu winnej przyjaciółki. Swoją drogą od podpisania umowy minął już jakiś czas, a Eveline ani razu nie poruszała tej sprawy. Wydaje mi się, że chciała zaczekać na moment aż sama zechcę jej o tym opowiedzieć, jednak najwidoczniej i jej cierpliwość miała swoje granice, których koniec właśnie nadszedł. Chciałam jej o tym wszystkim opowiedzieć, wyjaśnić swoje zachowanie, ale nie potrafiłam z siebie wydusić kompletnie ani słowa.

          - Ciężko opisać to w kilku słowach..- powiedziałam cicho zakładając jeden zabłąkany kosmyk włosów za ucho.

          Przelotnie zerknęłam w jej stronę i odetchnęłam głęboko próbując jakoś zebrać się w sobie. Miała poważny wyraz twarzy, nie naciskała na mnie, po prostu czekała, a ja nie wiem dlaczego mówienie na ten temat sprawiało mi aż tyle trudności. W gruncie rzeczy jeszcze nic złego się nie wydarzyło. Póki co byłam jedynie podejrzewana o jakiekolwiek kontakty z Malikiem za sprawą kurtki, którą dostałam od Grega i zdjęć, które pojawiły się w sieci dzień później. Jeden ze znanych portali plotkarskich zestawił ze sobą dwie fotografie- jedną, na której było widać, jak Zayna w kurtce i drugie, na którym ja opuszczam ten sam budynek w dokładnie tej samej kurtce. Sprytne. Szczerze przyznam, że kiedy dostałam tę kurtkę nie spodziewałam się, że będzie ona tak istotnym elementem tego ogromnego kłamstwa. Była jego początkiem. Wtedy byłam jedynie "piękną nieznajomą" w kurtce mulata, ale już za kilka dni cały świat miał mnie poznać jako jego dziewczynę, a ja na samą myśl o tym drżałam z przerażenia. Skutki umowy dotykały mnie już wtedy, chociaż tak naprawdę ona nie weszła jeszcze w życie. Jak absurdalną sceną był dla mnie moment, w którym razem z Marcusem musieliśmy udawać zerwanie. Znajomi, sąsiedzi, dalsza rodzina, dosłownie wszyscy musieli uwierzyć, że naprawdę rozstaliśmy się jakiś czas temu. Na pytania przyjaciół gdzie mój chłopak, musiałam kłamać prosto w ich oczy mówiąc, że nie jesteśmy razem już od paru tygodni. Była to zdecydowanie najdziwniejsza i najbardziej chora rzecz jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła. Starałam się myśleć o tym w kategorii zadania, któremu muszę podołać, a jeśli mi się uda, to otrzymam wspaniałą nagrodę, spełnienie marzeń. Jednak to również nie było wcale takie łatwe. Nie czułam się z tym dobrze. Z resztą, co ja bredzę! Czułam się fatalnie, a Marcus i jego wieczne niezadowolenie wcale mi w tym nie pomagało. Teraz jedynymi miejscami w jakich mogliśmy się widywać to nasze domy i biuro ojca. To nie była komfortowa sytuacja, aczkolwiek po ostatnich wybrykach Butlera potrzebowałam chwili przerwy. Ograniczona ilość spotkań umożliwiła mi przemyślenie sobie tego wszystkiego i chociaż wiedziałam, że mój związek z Marcusem to jakaś pieprzona fikcja, to wcale nie miałam zamiaru z nim zerwać. Ojciec go lubił, więc zawsze w pewnym sensie mogłam się nim zasłonić, a do tego teraz niewiele mogłam mu poświęcać, co jak najbardziej było mi na rękę. Nie widziałam sensu w psuciu czegoś, co z taką starannością budowaliśmy przez ostatnie dwa lata. Mimo to z zadziwiającą łatwością zobowiązałam się do tej durnej ustawki. Przerażało mnie to, że Zayn miał stać się ogromną częścią mojego życia. Przerażało mnie to, że w końcu będę go musiała przestawić całej rodzinie. I Mattiemu. Nie chciałam tego robić, ale niestety taki zapis widniał w umowie. Nie zapominajmy o tym, że ja sama miałam stać się najlepszą rzeczą, jaka spotkała Malika i jego rodzina miała mnie pokochać, i jak najbardziej popierać nasz związek. Dopiero teraz uświadamiałam sobie ciężar, jaki wzięłam na własne barki. Cały świat miał wierzyć w to małe kłamstewko, które zostało zbudowane z drobnych nici i było takie podatne na najdrobniejsze usterki. Gdyby ktoś przeciął jedną z tych nici, wszystko runęłoby jak mur berliński, a konsekwencji tego nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić.

          - Dasz sobie radę. W końcu nazywasz się Vera Stinson. Nazwisko do czegoś zobowiązuje.

          Poważny ton Eveliny na początku mnie zdziwił, a potem dotarły do mnie jej słowa i zaśmiałam się pod nosem. Miała całkowitą rację. Stinsonowie nigdy się nie poddają, nieważne jakie kłody mają pod nogami.

          - Dzięki.

          Uśmiechnęłam się delikatnie i przytuliłam przyjaciółkę. Może nie miałam kolorowo w życiu, ale jakoś sobie radziłam. Co prawda mój ojciec przekraczał wszelakie granice i byłam na wyczerpaniu psychicznym, musiałam jakoś trzymać koniec z końcem. Gdyby nie Matty pewnie dawno już wyniosłabym się z domu, a na pewno po tym, kiedy skończyłam osiemnaście lat. Zack już od dłuższego czasu doprowadzał mnie do szewskiej pasji swoimi durnymi zasadami, planami co do mojego życia i wszystkim innym, czym ewidentnie starał się uprzykrzyć mi dosłownie każdy dzień. Zamiast mi pomagać, utrudniał każde spotkanie z Marcusem, czepiał się wszystkiego i znajdował coraz to nowsze powody, abym tylko nie miała zbyt łatwo. Ostatnie dni wydawały się kumulacją tego wszystkiego i ojciec na siłę próbował trzymać mnie z dala od Marcusa oraz tego, co jego zdaniem Modest mógł uznać za zagrażające ich genialnemu planowi. Zaciskałam zęby i próbowałam to wytrzymać, przynajmniej do pierwszego spotkania z moim udawanym chłopakiem. Nie potrafiłam się doczekać tego dnia, ponieważ miałam cichą nadzieję, że uda mi się dowiedzieć czegoś więcej i jakimś magicznym sposobem będzie mi lżej. Nie mogłam się bardziej mylić.

***

         Niczym w szaleńczym amoku biegłam jednym z korytarzy znajdującym się w budynku, w którym swoją siedzibę miał Modest. Nie miałam pojęcia, która dokładnie jest godzina, ale byłam niemal w stu procentach pewna, że jest już zdecydowanie później, aniżeli bym sobie tego życzyła. Nie lubiłam się spóźniać, bo wiedziałam, jak bardzo może to być denerwujące dla kogoś kto w umówionym miejscu pojawiał się punktualnie. Z resztą sama miałam czasem ochotę zlinczować Eveline, czy Marcusa za ich notoryczne spóźnienia, które doprowadzały mnie do iście szewskiej pasji. Tak czy inaczej spieszyłam się i to bardzo, a mój cholernie długi szal wcale mi tego nie ułatwiał i wciąż plątał się gdzieś pomiędzy moimi nogami, przez co kilka razy zaliczyłabym już naprawdę porządny upadek. Nie jestem pewna, czy bez zębów nadawałabym się na dziewczynę gwiazdy, dlatego Bogu dzięki, za każdym razem udało mi się jakoś złapać równowagę. W końcu dobiegłam do odpowiednich drzwi, które otworzyłam zdecydowanym ruchem. Wchodząc do pomieszczenia omiotałam je wzrokiem, jednak nim zdążyłam się przywitać, odezwał się Greg.

          - O, Vera! Jesteś w samą porę!- jego rozentuzjazmowany głos rozniósł się po sali, a ja szybkim krokiem ruszyłam ku krzesłu, na które mężczyzna wskazał ręką.

          Sama nie wierzę w to co mówię, ale ucieszyłam się na widok Mellarka. Nie chodziło wcale o to, że podczas ostatniego spotkania zdążyłam go polubić, sęk w tym, że dużo lepiej czułam się z myślą, że znam już tego człowieka i w pewnym sensie wiem czego mogę się po nim spodziewać. Było mi zdecydowanie łatwiej poznać teraz tylko jedną osobę, aniżeli zaprzątać sobie głowę kolejnymi problemami. Stres towarzyszący mi przed oficjalnym poznaniem Zayna w zupełności mi wystarczał.

          - Właściwie to jest spóźniona.. Siedem minut.- chłodny ton głosu rozszedł się po gabinecie, a ja nieco skołowana spojrzałam w stronę osoby, która wypowiedziała ów słowa.

          Nietrudno było się domyślić kim ona była. Malik siedział na krześle obok, w mało eleganckiej pozie, która dawała do zrozumienia, że chłopak wcale nie ma ochoty tutaj być, a to spotkanie najzwyczajniej w świecie go nudzi i drażni. Jego zachowanie nie spodobało mi się. Przez to wszystko mulat wydał mi się być nieprzyjemną osobą. Nic mu nie zrobiłam, nie zdążyłam się właściwie nawet przedstawić, a on z góry założył, że jestem jego wrogiem i tak też mnie traktował. Czułam się, jak bezbronna antylopa, która samotnie wkroczyła na teren, którego właścicielem jest wygłodniały lampart, który w każdej chwili może na nią skoczyć i rozszarpać na kawałki. Mimo to próbowałam zachować zimną krew i puściłam jego uwagę mimo uszu. Postanowiłam po prostu nie odzywać się do momentu aż będzie to konieczne. Zajęłam miejsce na fotelu obok niego i siedziałam jak na szpilkach, a cisza, która panowała teraz w pomieszczeniu wydawała mi się wiecznością. Brunet nie patrzył w moją stronę. Teraz zawzięcie pisał coś na swoim telefonie, dlatego miałam chwilę, aby dokładnie mu się przyjrzeć na żywo, ponieważ nigdy wcześniej nie miałam ku temu okazji. Był bardzo przystojny, tego odmówić mu nie można było. Ciemne, gęste włosy niemal prosiły się o to, aby wtopić w nie palce, głębokie pełne blasku oczy przykuwały każde, nawet przypadkowe spojrzenie, pełne malinowe usta zachęcały do ich dotknięcia, natomiast kilkudniowy zarost dodawał mu męskości. Całość dopełniała jego wysportowana sylwetka i masa tatuaży, dzięki której był jeszcze bardziej seksowny. Kompletnym przeciwieństwo Marcusa, który bez względu na wszystko zawsze starał się zachowywać w sposób, którego nie powstydziliby się jego rodzice, tak też się ubierał i wyglądał. Chciał być poprawny, bo tak wypadało komuś kto stara się o miejsce na prawie i w kancelarii adwokackiej. Nie znałam Zayna prawie wcale, ale już wtedy wiedziałam, że był zupełnie inny. Nie miał zamiaru zmieniać się dla kogoś, po to żeby się wpasować. Był osobną indywidualnością i jak najbardziej mu to pasowało. Pomyślałam wtedy, że jego arogancja i niepoprawność mogłaby być pociągająca. Skarciłam się w myślach za to i za to, że w ogóle śmiałam go porównywać do Butlera. Nie powinnam była tego robić wtedy i nigdy więcej.

          - Nie ma co zwlekać, przejdę do rzeczy- z zadumy wyrwał mnie głos Grega.

          Mężczyzna wyraźnie tak jak i my nie miał zamiaru przeciągać tego spotkania, co niewątpliwie dało mi nutkę nadziei na to, że może wcale nie będzie tak źle i że odbębnię co mam do zrobienia i będę mogła się stąd zabierać.

          - Mam nadzieję, że oboje przeczytaliście to, co prosiłem- mówiąc to zerknął w naszą stronę, a kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze, kiedy przypomniałam sobie o rzeczach, o których przeczytałam w uzupełnionej przez Zayna ankiecie.

          Zważając na fakt, że niektóre z pytań były naprawdę śmieszne i niedorzeczne, to odpowiedzi chłopaka poziomem wcale od nich nie odstawały. Na pytanie co lubi jeść, mulat odpowiedział „banany”, a na jego ulubione zajęcie, gdy jest w domu „kąpiel z gumowymi kaczuszkami”. Nie mam pojęcia, czy miało mi to przysporzyć kłopotów, czy zdenerwować Modest, jednak czułam, że będę się musiała nieźle przemęczyć, żeby dowiedzieć się czegoś wartościowego o chłopaku.

          - Jest kilka spraw do ustalenia.. Chciałem, abyście mieli w tym swój udział.

          Nie do końca zrozumiałam sens jego słów, ale zaciekawił mnie tym i najwyraźniej nie mnie jedyną, bo kątem oka dostrzegłam, że i Malik odciągnął swój wzrok od ekranu telefonu i zerknął w stronę Grega.

          - Więc zacznijmy od samego początku. Vera jako że jesteś tancerką, zadecydowaliśmy, że wasze pierwsze spotkanie odbyło się w X-Factorze, miałaś przyjemność tam tańczyć, poznaliście się, ale żadne z was nie było zainteresowane głębszą znajomością. Jak wiadomo, ty miałaś chłopaka, z którym zerwałaś, zanim Malik na nowo pojawił się w twoim życiu, a Zayn po prostu nie miał czasu na randki, bo zajmował się karierą..

          W ten sposób zaczęło się cholernie nudne opowiadanie o różnych etapach znajomości, jak co powinno pomiędzy nami wyglądać, jak powinniśmy się do siebie zwracać i ile czasu spędzać w swoim towarzystwie.

          - Zaczęliście się spotykać po tym, kiedy wpadliście na siebie na przyjęciu urodzinowym jednego z pracowników X Factora. Zayn był tam z zespołem, Vera jako jedna z tancerek, która miała za zadanie rozkręcić imprezę. Jako że Malik nie przepadasz za tańcem, zajmowałeś się innymi rzeczami, rozmawiałeś z różnymi ludźmi. Dlatego Vera postanowiła cię zaprosić do tańca. Odmówiłeś i zaoferowałeś jej drinka, próbując ją przekonać, że to lepsze rozwiązanie. Jednak ona nalegała i w końcu się zgodziłeś.

          - Nie ma mowy. Możemy powiedzieć, że po prostu ona tam była, wyglądała seksownie i postanowiłem ją poderwać.

          Skrzywiłam się na słowa mulata i skrzyżowałam ręce na piersi. Przecież nie tak powinno wyglądać nasze romantyczne spotkanie.

         - Nie chcę, żeby wyszło na to, że polubił mnie ze względu na wygląd – zaprotestowałam - Nie możemy ustalić, że tak bardzo spodobało mu się moje poczucie humoru i błyskotliwość, że postanowił zaprosić mnie na randkę?

          Od tego momentu oboje z Zaynem staliśmy się nieznośni. Nie pasowało nam nic, co wcześniej przygotowali pracownicy Modestu i podważaliśmy dosłownie wszystko. Tak jak z początku nie odzywaliśmy się ani słowem, tak teraz oboje mieliśmy sporo do powiedzenia i każdy z nas miał odmienne zdanie co do każdej kwestii. Od razu było widać, jak bardzo zaczęliśmy działaś Gregowi na nerwy. Nie wspomniał na ten temat ani razu, jednak jego mimika i gesty totalnie go demaskowały. Myślę jednak, że wydawało mu się, iż jego zdenerwowanie i podniesiony głos tylko pogorszyłoby sytuację i postanowił być dla nad nadzwyczaj miły, co mnie osobiście zaczynało już irytować. W swoim zachowaniu miałam swój cel, który poprzez determinację Mellarka był coraz bardziej odległy.

          - To tyle..

          Powiedział zamykając swój notatnik, po czym patrząc na nas z tym swoim ohydnym sztucznym uśmiechem dodał:

          - Trochę więcej entuzjazmu dzieciaki, od dziś oficjalnie jesteście parą.

          Klasnął w dłonie, a mnie zrobiło się niedobrze. Wszystkie słowa chodziły po mojej głowie, nie potrafiłam pojąć, z jaką łatwością przychodzi ludziom wymyślanie przekrętów, które tak bardzo mają odciskać piętno na czyimś życiu.

          - Powinniście to uczcić wspólną kolacją..- choć po łagodnym tonie jego głosu można byłoby wziąć te słowa za luźną propozycję, to ja dobrze wiedziałam, że mężczyzna sugeruje nam coś, co mamy zrobić, a nie co możemy.

          W samochodzie po prostu milczałam. Właściwie to nawet nie wiedziałabym co powiedzieć. Żadne słowa nie wydawały mi sie odpowiednie dla tej chwili. Tępo wpatrywałam się w przednią szybę, jak gdyby to miało jakkolwiek pomóc mi w tej iście niezręcznej sytuacji. Kątem oka zerkałam w stronę Zayna chcąc sprawdzić, jak się zachowuje, jednak jego twarz od początku do samego końca nie wyrażała dosłownie żadnych emocji. Obojętność, która biła od jego postaci, sprawiała, że miałam ochotę czym prędzej odpiąć pasy, otworzyć drzwi i wyskoczyć z tego cholernego wozu. Jego wiecznie zaciśnięta szczęka była jedyną rzeczą, która dawała mi jakiekolwiek pojęcie o targających go uczuciach. Był zdenerwowany, chociaż czego ja właściwie się spodziewałam. Po spotkaniu z Gregiem byłam pewna, że Malik nie da mi szansy, abym mogła go jakkolwiek do siebie przekonać. Nie miał najmniejszego zamiaru się ze mną przyjaźnić, wcale nie chciał ze mną rozmawiać, a moja obecność najzwyczajniej w świecie strasznie go drażniła. Kiedy jednak dojechaliśmy pod jedną z bardziej luksusowych londyńskich restauracji jego zachowanie zmieniło się niemal nie do poznania. Nim zdążyłam odpiąć pasy i jakkolwiek zareagować, chłopak wyskoczył z samochodu i już po chwili znalazł się po stronie pasażera, aby otworzyć mi drzwi i pomóc wysiąść z auta. Jego nagła przemiana zaskoczyła mnie tak bardzo, że nie potrafiłam kryć zdumienia, które mnie ogarnęło. Z lekko uchylonymi ze zdziwienia ustami ujęłam dłoń bruneta i wyszłam z pojazdu. Chciałam poprawić swój szalik, jednak po chwili uświadomiłam sobie, że Zayna wcale nie oswobodził mojej ręki ze swojego uścisku i wciąż delikatnie, aczkolwiek stanowczo ją trzymał. Wszystko działo sie dla mnie zdecydowanie za szybko, przyswajanie każdej pojedyńczej informacji sprawiało mi wiele trudności i trwało dużo dłużej niż zawsze, ale nic nie mogłam na to poradzić. Może dla Malika wkładanie tej emocjonalnej maski było łatwe, ale ja byłam inna. Nie potrafiłam udawać, że kogoś lubię. Z resztą ja nawet nie potrafiłam pokazać tego, jeśli naprawdę na kimś mi zależało, jak więc miałam poradzić sobie z tym zadaniem? Byłam emocjonalnym wrakiem. Zepsutym mechanizmem, który nie sposób naprawić. Nie okazywałam uczuć, bo tak było mi zdecydowanie łatwiej. Obojętność była prosta, to uczucia były skomplikowane i zawiłe, a ja kompletnie się w nich gubiłam. Sprawiały ból, dlatego dużo wygodniej było po prostu się ich pozbyć.

          Nie było mi dane dłużej rozmyślać na ten temat, ponieważ lekkie szarpnięcie ocuciło mnie i skutecznie sprowadziło na ziemię. Nieco zdezorientowana spojrzałam w stronę mulata, który nie zważając na to, że wcale nie przygotowałam się do marszu, ruszył ku wejściu do lokalu ciągnąc mnie za sobą. W innej sytuacji z pewnością uraczyłabym go kilkoma niekoniecznie przyjemnymi epitetami, ale teraz niestety zmuszona byłam trzymać język za zębami. Awantura na pierwszej randce raczej nie spodobałaby się Modestowi.

          Nigdy wcześniej nie byłam w tej restauracji, mimo iż z ojcem i Matty'm często wychodziliśmy zjeść coś na mieście, bo przecież kto miał nam gotować. Czasem robiła to za nas Molly, ale nie miałam serca tego od niej wymagać. W końcu była nianią mojego brata, a nie gosposią. W każdym razie knajpa, do której przywiózł mnie Zayn nie była mi znana, a uznałam to za doskonałą okazję do poznania choć rąbka tajemnicy, która bez wątpienia owijała tego chłopaka. Wybór tego miejsca z pewnością nie był przypadkowy, musiał tu być wcześniej i co najważniejsze polubił ten lokal. To mogło chociaż odrobinę pokazać mi prawdziwe oblicze Malika, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Weszliśmy do środka, a do moich nozdrzy błyskawicznie dotarł przyjemny zapach cynamonu, który jak nic kojarzył mi się ze świętami. Lubiłam ten krótki moment w roku, co prawda od kilku lat nasze święta bardzo odbiegały od ideału, ale i tak był to jedyny czas, kiedy ojciec był w domu, kancelaria zamknięta, a Matty po prostu szczęśliwy.

          - Stolik dla państwa.

          Młody, swoją drogą bardzo przystojny kelner, posłał nam subtelny uśmiech wskazując na niewielki stoliczek stojący w samym rogu sali. Spodobało mi się, że wybrał dla nas akurat ten. W miejscu, w którym stał panował lekki półmrok przez co czułam się nieco swobodniej i może nieco mniej.. obserwowana?
Usiedliśmy, a ja natychmiastowo wlepiłam swój wzrok w menu, a zrobiłam to tylko i wyłącznie po to, aby uniknąć spojrzenia kelnera, który był wyraźnie zainteresowany naszą dwójką. Musiał widocznie rozpoznać wielką gwiazdę i właśnie myślał o tym, jak wielką sensację udało mu się zwęszyć, choć tak naprawdę to sensacja sama podała mu się na tacy.

          Nie byłam głodna, a właściwie to było mi niedobrze ze zdenerwowanie, nie wiem więc jakim cudem miałam zamiar udawać, że świetnie bawię się w towarzystwie swojego udawanego chłopaka zajadając się przy tym jakimś wykwintnym jedzeniem. Kiedy zaczynałam się głębiej nad tym zastanawiać, odczułam strach. A co jeśli przez ten cały stres zwymiotuję? Nie dość, że upokorzyłabym się przed chłopakiem, który i tak ma mnie za nic, to jeszcze spieprzyłabym całe wyjście, które ma wyglądać, jak idealna randka dwójki zakochanych w sobie ludzi. Te niespokojne myśli skłoniły mnie do tego, aby zamówić jedynie sałatkę. Była lekka, więc uznałam, że może uda mi się jej nie zwrócić.

          Kiedy oddaliśmy karty i złożyliśmy swoje zamówienia, poczułam, że właśnie teraz rozpocznie się największa katorga tego wieczoru. Jakoś musieliśmy przełamać te pierwsze lody i rozpocząć jakąś rozmowę, nieważne, czy mieliśmy na to ochotę, czy nie. Przecież nie mogliśmy przez cały wieczór siedzieć w ciszy, bo z pewnością nie uszłoby to uwadze ludzi, którzy co jakiś czas z zainteresowaniem zerkali w naszą stronę. Ja jednak nie byłam w stanie odezwać się jako pierwsza. Zazwyczaj byłam bardzo pewną siebie osobą, jednak przy Maliku stawałam się kimś zupełnie innym. Jego wrogość sprawiała, że czułam się nikim. Swoim surowym wzrokiem odbierał mi swobodę wypowiadania się i zachowywania w taki sposób, na jaki mam ochotę. Dlatego w milczeniu czekałam na ruch z jego strony. Nie trwało to zbyt długo, bo chłopak chwilę po oddalaniu się kelnera, nachylił się nad stolikiem, po czym wymownym wzrokiem sugerując mi abym zrobiła to samo.

          - Teraz zacznę opowiadać ci historię, ty tylko patrz na mnie i uśmiechaj się, a kiedy skończę zaśmiej się tak, jakbym właśnie skończył opowiadać coś naprawdę bardzo zabawnego.

          Powiedział półgłosem i bez jakiegokolwiek ostrzeżenia, czy skrępowania wpił się w moje usta zupełnie tak, jakby było to coś normalnego. Zdawałam sobie sprawę z tego, że zrobił to, aby uwiarygodnić całą sytuację, ale i tak strasznie mnie to rozdrażniło.

          - Postaraj się- syknął cicho, a ja niemal poczułam jak jad, którym ociekały jego słowa, wypala mi dziury na twarzy.

          Byłam cholernie zaskoczona, a do tego można nawet powiedzieć, że nieco zdegustowana jego zachowaniem. Wiedziałam jednak, że nie mogę zareagować w żaden agresywny sposób, dlatego kiedy brunet odsunął swoją twarz od mojej kompletnie nie wiedząc, jak się zachować, od razu sięgnęłam po szklankę wody, po czym upiłam z niej spory łyk spoglądając gdzieś w głąb sali. Reszta potoczyła się w bardzo podobny sposób. Zayn instruował mnie, jak mam się zachowywać, a ja jedynie starałam się wykonywać wszystkie jego zlecenia. Mimo iż tego wieczoru nie zrobił już nic więcej poza złapaniem mnie za rękę, to ja i tak wciąż byłam tak samo spięta, jak na samym początku, a może nawet i bardziej. Marzyłam tylko i wyłącznie o tym, aby wrócić do domu i wymazać te wydarzenia z pamięci. Niestety to co wywoływało we mnie negatywne emocje, siedziało w mojej głowie najdłużej.









Nie chce mi się nawet nad sobą użalać i pisać o tym, jak bardzo nie podoba mi się ten rozdział. Martwi mnie jedna rzecz i o niej akurat chciałabym wspomnieć.. Mam na myśli scenę z pocałunkiem. Boję się, że po tym większość z Was zrezygnuje z czytania tego opowiadania, bo uzna to za badziew, w którym akcja toczy się zdecydowanie za szybko. Ja osobiście tak nie uważam. Napisałam tą scenę, aby pokazać, że oni naprawdę muszą być przekonywujący. Poza tym cała kwintesencja znajomości Very i Zayna nie ma tkwić w ich fizyczności, ma się rozwijać w sferze pokrewieństwa dusz, że tak to śmiesznie ujmę.. Nie wiem, czy wiecie co mam na myśli.. XD Nieważne, koniec gadania! Zapraszam do komentowania, hehz :)
@vespeerr
Stabiliser